Tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst klonk de vraag: ‘ Wie heeft zin om 12 januari mee te gaan met een wandeling?’ ‘Wat leuk, dachten wij, dat gaan we doen!’

foto boven: wandelen over de Onneresch
 

Zondagmiddag. Wat een gelùk, het is helder, zonnig wandelweer! Wij lopen naar het gastgezin in Onnen. De deur gaat gelijk warm welkom open. Ik hoor gezellig pratende stemmen. ‘Wil je koffie of thee? Hier is nog een stoel, kom er bij!’ Door het raam kijkend valt me het weidse groene uitzicht op. Het huis zit vol, ik voel het al, hier is ruimte voor elkaar en gezelligheid!
Na de koffie gaat de hele groep al pratend aan de wandel. Een rondje Onnen geeft me altijd een buitengevoel. Zal de wandeling van vandaag ons iets nieuws brengen?
De gastheer loopt voorop en zegt: ‘Dit wordt een wandeling naar het verleden, langs de drie kerken die in ons dorp waren.’ Het is windstil, de natte zandweg doet herinneren aan de vele regen maar nu geeft de zon de bomen een gouden gloed! We lopen langs de Klokkenstoel. De klok is afkomstig uit de in 2004  gesloopte Hervormde kapel van Onnen.

Vlakbij aan de Bakkerweg staan we stil bij de voormalige Koepelkerk wat verbouwd is tot een woning en architectenbureau. De originele blauwpurper geverfde deuren  vallen al van ver op.
 

Een eindje verder in de Dorpsweg kijken we naar een gebouw met verschillende appartementen. Eens stond hier de Hervormde kapel. Het is bijna niet te bevatten. Onnen is een dorp zonder kerk geworden. In al de drie kerken die hier stonden komen zondags geen kerkgangers meer.

Al pratend lopen we verder naar de Mottenbrink. We kijken naar de kerk die in december 2021 haar deuren sloot. Je zou er timide van worden..  Gelukkig zijn er elders weer  kerkdeuren voor de mensen open gegaan.

Verderop gaat de weg omhoog richting het viaduct en de Onneresch. Aan weerskanten rijzen knoestige oude bomen naar de blauwe lucht. Het groene weiland ligt meters lager.

Dit is een prachtige wandelroute! Al pratend vergeet je gauw hoe mooi het hier is. De groep vormt zich in een lang gerekt lint. Op het bord bij het smalle paadje lees ik Tranendal. Sloeg dit op de armoede van de bewoners die hun grond verkochten? Het is hier wonderlijk stil met op de achtergrond de bossen van de Appèlbergen.

In stilte of al pratend met elkaar verdwijnen de kilometers onder je voeten. Zo leer je elkaar kennen.
Weer terug bij het gastgezin staat er dampende erwtensoep klaar. Er wordt gelachen, naar elkaar geluisterd, gezelligheid kent geen tijd. Wat is dit mooi, zomaar op een zondagmiddag. Kerk zijn, omzien naar elkaar, het is niet verdwenen maar springlevend. Je krijgt vanzelf zin in een vervolg!